Η ΛΑΚΑΝΙΚΗ ΕΝΝΟΙΑ ΤΗς ΡΑΦΗΣ ( στον κινηματογράφο

Σελ.411,412,413 

SUSAN HAYWARD

ΟΙ ΒΑΣΙΚΕΣ ΕΝΝΟΙΕΣ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Ρίτα Κολαΐτη

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗΣ Κατερίνα Κακλαμάνη

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ

( 1996 ) 2006 

ΡΑΦΗ

Ο όρος κυριολεκτικά, σημαίνει το ράμμα (σε μια τομή ή τραύμα με την ιατρικη έννοια του  όρου). Στη θεωρία του κινηματογράφου, το σύστημα της αφής κατέληξε να σημαίνει, στην απλούστερη σημασία του, την «ένωση» του   θεατή με το φιλμικό κείμενο. 

Ως έννοια της κριτικής, εισήχθη στις κινηματο αφικές μελέτες από θεωρητικούς, με πρώτο τον Jean-Pierre Oudart (1977), και βασίστηκε σε μελέτες για την παιδική ψυχανάλυση που εκπόνησε ο Jacques lacan  κατα  τη δεκαετία το 1960 

.Αξίζει  να σημειωθεί ότι ο Lacan είχε επιντρωθεθ  και στην ψυχολογία του αγοριού  και ότι οι φεμινίστριες οπαδοί του Lacan Cixous, Luce Trigaray και Julia Kristeva- είναι εκείνες που έφεραν την ψυχο σεξουαλική εξέλιξη του κοριτσιού στο επίκεντρο του προβληματισμού.

 Κατά παρεμφερή τρόπο, μέχρι πρόσφατα, όσον αφορά την εφαρμογή της στις κληματογραφικές μελέτες, οι θεωρητικοί του κινηματογράφου αγνοούσαν τελώς την περίπτωση της γυναίκας-θεατή

. Η φεμινιστική θεωρία του κινηματογράφου όμως αποκατέστησε σε μεγάλο βαθμό αυτή την ανισορροπια 

Ο Lacan χρησιμοποίησε τον όρο ραφή, για να σηματοδοτήσει τη σχέση μεταξύ συνειδητού και ασυνειδήτου, την οποία στη συνέχεια θεώρησε μια διαταραγμένη συνάφεια ανάμεσα σε αυτά που όρισε ως φαντασιακή και συμβολική -ταξη η- δύο τάξεις που, μετά τη νηπιακή ηλικία, συνυπάρχουν πάντα. 

Στην αρχικη  του έκφανση το Φαντασιακό αντιστοιχεί στη νηπιακή περίοδο της ζωής του παιδιού, όταν αυτό κοιτάζει για πρώτη φορά το είδωλό του στον καθρέφτη και βλέπει τον εαυτό του ως ενιαία οντότητα

. Αυτή η περίοδος, την οποία ο Lacan ονομάζει «το στάδιο του καθρέφτη», 

σηματοδοτεί την πρώτη φάση όπου το παιδι αποκτά ταυτότητα χωριστή από τη μητέρα και σηματοδοτεί επίσης την πρώτη  κατανόηση του χώρου, της απόστασης και της θέσης εκ μέρους του παιδιού. 

Αυτή είναι μια προ-οιδιπόδεια στιγμή. Είναι μια στιγμή καθαρής jouissance" ή αγαλλίασης (βλ. ψυχανάλυση) και ναρκισσισμού, κατά την οποία το παιδί, στατημένο στην αγκαλιά της μητέρας του μπροστά στον καθρέφτη, βλέπει ή ποθάνεται τον εαυτό του ως ενοποιημένη οντότητα στο κέντρο του κόσμου. 

Η συγγκεκριμένη στιγμή όμως δεν μπορεί να διαρκέσει και επέρχεται μια δεύτερη στιγμή, επίσης στο στάδιο του καθρέφτη, όπου το παιδί αναγνωρίζει τη διαφορα το ή την ομοιότητα με τη μητέρα και αισθάνεται την απουσία και την απώλειας μητέρας – αφού ταυτοποιείται ως κάτι το ξεχωριστό από αυτήν.

Σελ 411 

Σε αυτή τη συγκυρία, σύμφωνα με τον Lacan, το οιδιπόδειο σύμπλεγμα  παίζει τον ρόλο του εξαφανίζοντας το στάδιο του καθρέφτη και ωθώντας το  παιδί προς το. Συμβολικό.

 Με την είσοδό τους στο Συμβολικό, αμφότερα τα παιδιά - αγόρι και κορίτσι θα αισθανθούν διχασμένα και μη ενιαία.

 Τώρα και τα δύο φύλα προσπαθούν να σηματοδοτήσουν τους εαυτούς τους μέσω  της γλώσσας, αυτού που βρίσκεται έξω από τον εαυτό τους ( η γλώσσα / το Όνομα  Πατρός). 

 Το Συμβολικό γίνεται πλέον το Άλλο ( που ο Lacan σημαίνει με κεφαλαίο «Α»). 

Το υποκείμενο εκπροσωπεί τον εαυτό του στο  πεδίο του  Άλλου (γλώσσα) – με κεφαλαίο «Α», επειδή πρόκειται για το Όνομα του Πατρός. 

Σε αυτή την πρώτη αίσθηση κατακερματισμού προστιθεται και μια άλλη που γίνεται αισθητή από το γεγονός ότι το  υποκείμενο ουδέποτε μπορεί να εκπροσωπηθεί   πλήρως στον λόγο, 

εφόσον ο λόγος δεν μπορεί να αντανακλά  καταπιεσμένη άρρητη επιθυμία για την μητέρα η τον πατέρα 

Το υποκείμενο, εκπροσωπώντας τον εαυτό του, μπορεί μόνο να το πράξει με το κόστος του διχασμού (συνειδητό/ασυνείδητος εαυτός/Άλλο).    

Η διαφορά ανάμεσα στα δύο φύλα είναι, ασφαλώς, ο βαθμός διχασμού  η κατακερματισμού 

Αυτό βρίσκεται  σε ευθύ συσχετισμό με την υπεροχή του ως υποκειμενου μέσα και από αυτή τη γλώσσα.

 Το αγόρι μπορεί να αποτελεί μέρος της στο πεδίο του Άλλου, εφόσον ακολουθεί το όνομα του πατέρα, έστω και αν διατρέχει πάντα τον κίνδυνο του ευνουχισμού από το κεφαλαίο «Α» -απο όπου και  το. κεφαλαίο γράμμα (που συμβολίζει τη μεγάλη τιμωρία).

 Το ανέκαθεν ενουχισμένο κορίτσι είναι αποκλεισμένο από αυτήν•όμως, ως αντάλλαγμα βρίσκεται πάντα στη θέση να επιθυμεί διπλά 

Για να επανέλθουμε στο γενικό ζήτημα του διχασμού, καθώς το (συνειδητά υποκείμενο επιδιώκει να εκπροσωπήσει τον εαυτό του στο πεδίο του  Άλλου ,το  πράττει με τίμημα την έλευση μετά την πράξη ή τη λέξη από τη χρονικη στιγμή που   το (ασυνείδητο) υποκείμενο είναι ήδη απόν, αλλά έχοντας γίνει κάτι άλλο, μια κατάσταση που ο Lacan (1977: 304) αναφέρει ως «μελλοντικό παρεθόν» (βλ. εκφορά και απουσία/παρουσία). 

Με άλλα λόγια, το συνειδητό υποκείμενο προφέρει ή εκφέρει ένα «εγώ» και τοποθετείται ως «εγώ» 

(το ομιλούν υποκείμενο γίνεται παρουσία). 

Το ασυνείδητο υποκείμενο όμως βρίσκεται ήδη  πέρα από αυτό το «εγώ» και γίνεται κάτι άλλο

 (το ομιλούν υποκείμενο γίνεται τώρα απόν).

 Καθώς το ομιλούν υποκείμενο χάνεται, γίνεται απώλεια ή έλλει ψη, θα προσπαθήσει να ανακτήσει τον εαυτό του ως ενοποιημένης οντότητας, την εξιδανικευμένη εικόνα του Φαντασιακού. Όμως, αυτή η εξιδανικευμένα εικόνα είναι μια ανάκληση εκείνου του πρώτου ειδώλου στον καθρέφτη και της ταύτισης 

του παιδιού με τη δική του κατοπτρική εικόνα.

 Με άλλα λόγια ,αυτή η εικόνα  είναι εξωτερική, με το  υποκείμενα ιδωμένο  απέξω  ( και  όχι από μέσα)  

Συνεπώς είναι το υποκείμενο όπως φαντάζεται ότι το βλέπουν οι άλλοι 

Ο Lacan διατείνεται ότι αυτό είναι το σημείο όπου ·  τον υποκείμενο βρίσκεται αντιμέτωπος με  τη διχασμένη αντίληψη του εαυτού  

 Η εικόνα του εαυτού είναι πιστή αλλά και  παραπλανητική. Είναι το ίδιο αλλά και αλλά

Το υποκείμενο αναγνωρίζει αλλά  και παρανοεί τον εαυτό του ως εαυτό και συνάμα ως άλλο. 

Η απόπειρα παραγωγής  η ανά  παραγωγής αυτής της εικόνας. συνεπιφερει  παρανόηση του εαυτού - του εαυτού όπως δεν μπορεί να είναι  και άλλο.Και σε αυτόν ακριβώς την συγκυρία επέρχεται  η σύνδεση την οποία ο Lacan ορίζει ως ραφή-ανάμεσα στο Φαντασιακό και στο Συμβολικό, για να κλείσει το κενό που έχει ανοίξει το ρήγμα στην ταυτότητα   του υποκειμένου (ανάμεσα στην αναγνώριση και την παράγνωριση  και ανάμεσα στο συνειδητό και το ασυνείδητο).

Σύνοψη

Το 

Συμβολικό δεν «εκτοπίζει» το Φαντασιακό, αλλά λειτουργεί ως ρυθμιστής του  και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δύο τάξεις περιγραφονται ως διαρκώς συνυπάρχουσες 

Η  συνύπαρξη μπορεί κάλλιστα να συνοψιστει  το με τον ακόλουθο τρόπο. 

Η αρχική jouissance ή αγαλλίαση, που γίνεται αισθητή στο στάδιο του καθρέφτη, σύντομα απειλείται από τη συνειδητοποίηση του παιδιού ότι δεν είναι ένα ενοποιημένο ον στο κέντρο του κόσμου, 

αλλα μέρος μιας ευρύτερης κοινωνικής και συμβολικής τάξης εντός και έναντι της οποίας το άτομο προσπαθεί να ορίσει την ταυτότητά του – συμπεριλαμβανομενης της.  επαναβεβαίωσής του ως ενοποιημένου όντος. Ως εκ τούτου, συναγεται ότι η ψυχή δεν είναι μια απλοποιημένη οντότητα, καθώς αμφιρρέπει ταση στην επιθυμία για το ιδεώδες του ενοποιημένου όντος του Φαντασικου - και στη γνώση που επιβάλλει το Συμβολικό ότι συντίθεται από πολλές συγκλίνουσες δυνάμεις. Με ψυχαναλυτικούς όρους επομένως η ραφή νοείται  ως προσπάθεια του «εγώ» να συνενώσει αυτές τις δύο τάξεις, να γεμίσει το κενό της ρήξης που προκαλείται σαφώς από αυτές τις δύο τάξεις, να τις ενοποιησει, παρά να τις αφήσει να διχαστούν χωριστά κι έτσι (όπως εύλογα υπο- σμεί να διχάσει την ψυχή. (Για περαιτέρω μελέτη σχετικά με τις θέσεις Lacan, Bl. Grosz, 1990.)

ΠΗΓΑΔΑΚΙΑ

ΠΗΓΑΔΑΚΙΑ

 Οι νέοι ίσως δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι αυτά που λέμε τώρα Άυλα στο facebook στη δεκαετία του 70 τα λέγαμε εν σώματι στα πηγαδάκια .

Τα πηγαδάκια ήταν ζωντανά και ,είχαν ψυχή , καμμιά φορά κατέληγαν και σε ξύλο , ήταν η Ζώσα Αριστερά , υπερβολικά ζωντανή πολλές φορές

 Στα Πηγαδάκια κυριαρχούσαν οι πιο επιδέξιοι πολιτικά και κομματικά και , βέβαια ,όπως και στο σκάκι υπήρχε το Σιαχ υπήρχε και το Ματ. Ποιο ήταν το Σιαχ Ματ .; το να σε βγάλουν Εκτός γραμμής.... 

Ήταν σαν να βγαίνεις οφσάιντ ... ...... 

 Εγώ σχεδόν πάντα τα κατάφερνα να βγαίνω εκτός γραμμής .

Γι'αυτό σπάνια μιλούσα στα πηγαδάκια .

Κυρίως άκουγα..

Π.θ

Φιλμ Νουάρ

 

BERNARD F. DICK

ΑΝΑΤΟΜΙΑ

ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ

Μετάφραση ΙΩΑΝΝΑ ΝΤΑΒΑΡΙΝΟΥ

Επιμέλεια

ΕΥΑ ΣΤΕΦΑΝΗ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ. 2021 

Φιλμ Νουάρθ

. Ο όρος «φιλμ νουάρ» κατά λεξη σημαίνει «μαύρη ταινία», δηλαδή μια ταινία σκοτεινή στην όψη.

 Τα έργα τα διαδραματίζονται περισσότερο τη νύχτα παρά τη μέρα

 θεωρούνται  όμως σκοτεινά και με την έννοια ότι φέρνουν στην επιφάνεια τη σκοτεινη  πλευρά των ανθρώπων και της κοινωνίας. · 

Στο φιλμ νουάρ παιχνίδισμα σκοταδιού και φωτός συνδυάζετα με φωτογραφία υψηλού κοντράστ και χαμηλό φωτισμό, που από κοινού δημιουργούν ένα μονοδιάστατο ασπρόμαυρο κόσμο. 

Υπαίθριες λάμπες αποτραφτερά μαύρα πεζοδρόμια, υγρά από τη βροχή 

 Πινακίδες από νέον φωτίζουν τον σκοτεινό ουρανό. 

Ξανθές γυναίκες  φορούν μαύρες τουαλέτες διακοσμημένες με ασημένιες ρίγες, και τα καπό των σκούρων αυτοκινήτων λάμπουν στο φεγγαρόφωτο. 

Οι δολοφονιες  γίνονται τη νύχτα ή στη σκιά, όμως, κατά διάρκεια της παλης των σωμάτων  μια επιτραπέζια λάμπα αναποδογυρίζει.

 Έτσι, όταν βρεθει  το πτώμα, η λάμπα φωτίζει το πρόσωπο του θύματος.

 Το φως του ήλιου που μπαίνει μέσα από τις γρίλιες του του ή παραθύρου αργά το απόγευμα δημιουργεί μια σειρά από οριζόντιες  σκιές  στους τοίχους του σαλονιού..σ 202 

202

Αναμειξη στη μνήμη δύο γεγονότων

 ΦΩΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

PAUL THOMPSON

ΦΩΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

– Προφορική Ιστορία-

μετάφραση: Ρ.Β. Μπούσχοτεν – Ν. Ποταμιάνος

επιμέλεια: Κ. Μπάδα – Ρ.Β. Μπούσχοτεν

Αυτή η σύμπτυξη στη μνήμη δύο ξεχωριστών γεγονότων σε ένα τελεί ένα πολύ συχνό φαινόμενο.

 Ανάλογα με το σκοπό της έρευνα ιστορικός μπορεί να  επιδιώκει τον διαχωρισμό τους επιχειρώντας να φτάσει βαθύτερα με προσεκτικές διευκρινιστικές ερωτήσεις. 

Σε μια περίπτωση, όμως, η ίδια η αναδιάρθρωση της μνήμης θα είναι μια πολύτιμη ενδειξη του τρόπου με τον οποίο κατασκευάζεται η συνείδηση μιας κοινωνικής  ομάδας. Όταν ο Sandro Portelli πήρε συνέντευξη από τον Dante Bartolini, ένα βετεράνο αγωνιστή της βιομηχανικής πόλης Terni βορείως της Ρώμης, τελευταίος του είπε ότι το 1943 οι εργάτες έσπασαν τις πύλες του εργοστασίου πυρομαχικών, πήραν όλα τα όπλα και ανέβηκαν στο βουνό για να ενωθούν με τους παρτιζάνους. Πολλοί από τους εργάτες πραγματι ενώθηκαν με τους παρτιζάνους και ίδρυσαν τη δική τους απελευθερωμένη ζώνη, αλλά δεν λεηλάτησαν το εργοστάσιο 1943.

 Ωστόσο, ο Bartolini ti  1949. ήταν ένας από αυτούς που πήραν τα όπλα στο εργοστάσικ οποίο ύστερα από τη σύλληψη · κομμουνιστή ηγέτη Togliatti το του τον Bartolini η Αντίσταση και οι μεταπολεμικοί συνδικαλιστικοί αγώνα μέρος της ίδιας ιστορίας, εύγλωττα εκφράζεται με αποτελούν συμβολική αφήγηση. Το ίδιο πνεύμα εκδηλώθηκε και σε μια άλλη περίπτωση: όταν ο Portelli πήρε συνέντευξη από εργάτες χαλυβουρα γίας σχετικά με τις μεταπολεμικές απεργίες,σχεδόν οι μισοί τοποθέτησα.  τον  φόνο ενός εργάτη από την αστυνομία οι μισοί. το 1953 αντί για το 1949 

Μετέθεσαν επίσης σκηνικό της απεργίας από μια διαδήλωση για την ειρήνη  μ στις τρεις μέρες οδοφραγμάτων και οδομαχιών που ακολούθησαν την απόλυση 2.700 εργατών από τη βιομηχανία χάλυβος. 

Στην πραγματικότητα κανείς δεν σκοτώθηκε εκείνες τις μέρες του 1953. Όπως όμως υποστηρίζει ο Portelli, τα γεγονότα δεν είναι το πιο ενδιαφέρον σημείο σ' αυτό το περιστατικό. «Ο θάνατος του Luigi Trastulli δεν θα είχε μεγάλη σημασία για τον ιστορικό αν είχε καταγραφεί στη μνήμη "σωστά. Εξάλλου ο θάνατος ενός εργάτη στα χέρια της αστυνομίας στη μεταπολεμική αγγλία δεν είναι ένα τόσο ασυνήθιστο γεγονός... Αυτό που το κάνει σημαντικό είναι ο τρόπος που λειτουργεί στις αναμνήσεις των ανθρώπων». τά από τριάντα, σαράντα χρόνια στην «longue duree» (μακρά διάρκεια) μνήμης, ο θάνατος του Trastulli ακόμα απηχεί στη λαϊκή φαντασία. γεγονότα που οι άνθρωποι θυμούνται (και ξεχνούν) αποτελούν το υλικο από το οποίο κατασκευάζεται η ιστορία». Η ίδια η υποκειμενικότητα, θεωρείται από μερικούς ως μια αδυναμία των προφορικών πηγών, μπορεί  επίσης να τις κάνει μοναδικά πολύτιμες. 

Ανάκληση αναμνήσεων

PAUL THOMPSON

ΦΩΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

– Προφορική Ιστορία -

μετάφραση: Ρ.Β. Μπούσχοτεν - Ν. Ποταμιάνος

επιμέλεια: Κ. Μπάδα – Ρ.Β. Μπούσχοτεν

ΠΛΕΘΡΟΝ 2002 ,2008

Σελ 49 

Αυτό δεν ισχύει μόνο για τους ηλικιωμένους που είναι ακόμα δραστήριοι κι ορεξάτοι.

 Άλλη μια εντυπωσιακή εξέλιξη της προφορικής ιστορίας αποτελεί η θεραπεία μέσω της αναπόλησης [reminiscence therapy). E- καί γεροντολόγοι παραδέχονται ότι η ανάκληση των αναμνήσεων είναι  ισως ένας σπουδαίος τρόπος για να διατηρήσουν οι ηλικιωμένοι την ταυτό τητά τους μέσα σ' ένα κόσμο που διαρκώς αλλάζει. Ακόμη πιο σημαντικό είναι ότι μπορεί να βοηθήσει στην αναζωογόνηση του πνεύματος ανθρώπων που έχουν αποτραβηχτεί από την κοινωνία ή έχουν πάθει κατά θλιψη ή ακόμη και για τη θεραπεία ηλικιωμένων ψυχωτικών ή ατόμων που πάσχουν από γεροντική άνοια. Τα σύνολο κασετών και διαφανειών με τίτλο «Ανάκληση» που έφτιαξε η Joanna Bornat για λογαριασμό της οργάνωσης «Βοήθεια στους Ηλικιωμένους», ενέπνευσε ένα ολόκληρο κίνημα που αγκάλιασε εκείνους που ασχολούνται επαγγελματικά με τη φροντίδα των ηλικιωμένων, κίνημα για το οποίο θα μιλήσουμε αναλυτικά στο Κεφάλαιο 5.

49

Με πνιγει όλο αυτό το φως που κρύβει το σκοτάδι

 Petros Theodoridis

25 Ιουνίου 2013  · 

Θεε μου Πρωτομάστορα,που έχτισες τη Χώρα

πες μας τι θ' απογινουμε μέσα στη ζέστη τώρα;

Μας έκλεισες μεσ τα Βουνά στην Πνιγηρή Γαλήνη

Και μέσα στου κομφορμισμού την θλιβερή Σαγήνη

Μέσα στην Κατανάλωση και στην Α-νοησία

(απ τα πολλά τα Σκάνδαλα πάθαμε Ανοσία)

Μας έσβησες τη Μνήμη μας ,γίναμε Λωτοφάγοι

χοντραινουνε οι Κωλοι μας , Άπληστοι και Παμφάγοι

Με όλα τουτα τα Νησιά που λάμπουν μες τη Ζέστη

Θελω να Φύγω από Δω , να πάω Βουδαπέστη ...

Με πνίγει αυτή η θάλασσα η ήρεμη σα λάδι

Με πνίγει όλο αυτό το Φώς που κρύβει το σκοτάδι..

Μορφές αντίστασης προς την αποικιοκρατία

 

ROBERT J.C. YOUNG

Μεταποικιακή θεωρία Μια ιστορική εισαγωγή

ΜΕΤΑΠΟΙΚΙΑΚΗ ΘΕΩΡΙΑ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΙΣΑΓΩΓΗ 

244 ,,245 

τ. Αυτή η απέραντη ιστορία αποτελεί μια αξιοσημείωτη καταγραφή μιας. αδάμαστης άρνησης. Οι μορφές τις οποίες πήρε η αντίσταση ήταν επίσης εξαιρετικά ποικίλες. Οι Thomas xá (1994:44) τις διαιρούν σε πέντε κατηγορίες, που μπορούν να περγραφούν ως εξής:

1. Αντίσταση στην κατάκτηση: πόλεμοι αντίδρασης στην ευρωπαϊκή εισβολή Αυτοί από μόνοι τους αποτελούν ένα ευρύ πεδίο στρατιωτικών από τυπική στρατιωτική εμπλοκή επαγγελματικών στρατών, μέχρι σποραδικες μορφές αντίστασης από άσχημα εξοπλισμένες  ομάδες  του ιθαγενούς πληθυσμού 

•Εξεγερσεις εναντίον της ευρωπαϊκής διακυβέρνησης : αυτή η μορφή περιλαμβάνει όλη ι την γκάμα της αντιαποικιακής αντίστασης, από ανταρσίες σκλάδων μέχρι βίαιες εξεγέρσεις και επαναστάσεις, μέχρι μαζικά κινήματα, διαμαρτυρίας, απεργίες και πολιτική ανυπακοή. 

3 διαμαρτυριες θρησκευτικής αναγέννησης: η δυσαρέσκεια κατά της αποικιοκρατιας μέσα μέσα από θρησκευτικά κινήματα  που διεκδικουν μια παρα δοσιακή ντόπια κουλτούρα στο όνομα ενός ουτοπικού μέλλοντος, απαλλαγμένοι από την αποικιοκρατία.

4 Εθνικιστικές συνταγματικές κινήσεις προς την αποαποικιοποίησης τυπική μορφή αντίστασης τασης από κοινότητες λευκών αποίκων όπως του Καναδά, της και της Αυστραλίας

.Νέας Ζηλανδιας 

5 εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες: ένοπλη αντίσταση ανταρτών, ιδίως από τον 5 Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά.

Η ιστορία της αντιαποικιοκρατίας αποτελείται από τις ιστορίες που περι λαμβάνονται σ' αυτές τις πέντε κατηγορίες. 

Η δεύτερη πρέπει να υποδιαιρεθεί σε εξεγέρσεις από ιθαγενείς ή άλλους λαούς που αποτελούσαν την πλειοψηφία του πληθυσμού και σε πρώιμες εξεγέρσεις Ευρωπαίων αποίκων κατά της ευρωπαϊκής διακυβέρνησης, όπως στη Βόρεια και τη Νότια Αμερική. Η δεύτερη συνδέεται με την πιο αμφιλεγόμενη κατηγορία, την τέταρτη: όπως παρατηρεί ο Ferro, «μπορεί κανείς να δει αυτούς τους αγώνες για ανεξαρτησία ως το πιο εξελιγμένο στάδιο της αποικιακής εξάπλωσης των λευκών» (Ferro 1997: 211). Αυτή που μελετήθηκε λιγότερο, κι αυτή την οποία η μεταποικιακή θεωρία έχει αρχίσει μόλις

 πρόσφατα να την αντιμετωπίζει σοβαρά μετά

 από τις εργασίες των Comaroff και άλλων πρόσφατων αφρικανών ιστορικών, είναι η τρίτη, τα κινήματα της θρησκευτικής αναγέννησης. Σε αυτά μπορούν να περιληφθούν διάφορες εκδοχές ισλαμικού και ινδουιστικού εθνικισμού, τα κινήματα Mahdi στην ανατολική Αφρική και τη νότια Ασία, μαζί με προφητικά και μεσσιανικ

κινήματα στην Ινδία και τη Νέα Ζηλαντα (αρική, καλλίνα και στην Ιάβα τη Βιρμανία, Court and Coηλανδία 1970 Hohen 1985 Congham 1966: 324-1 1991, 1997 Kedourie 1971 19 Homberg and Nottingham της under 1961).

 .....Αν και συχνά εμπνευσμένη από παραδόσεις αντλημένες μορφές την ιθαγενή κουλτούρα, θρησκευτική αναγέννηση ως μορφή εθνικισμού τείνει επίσης να καθιερώσει δικές  της διαδικασίες καταπίεσης. Όταν συνδυάζεται με κάποιους από τους στόχους  του σοσιαλισμού και του φεμινισμού, όπως σε ορισμένες μορφές α στόχου εθνικισμού, μπορεί θετικά να συνδεθεί με την πολιτική της μετάποικιακης κριτικής 

οι αντιαποικιακοί αγώνες έλαβαν ποικίλες μορφές ανάλογα με τις διαφορο ποιημένες συνθήκες. Στην περίπτωση μακρόβιων αποικιών που είχαν ιδρυθείαπό παλιά από λευκούς εποίκους όπως ο Καναδάς ή η Αυστραλία, αυτοί περιέλαβαν τη σταδιακή ανάπτυξη μορφών συμμετοχικής διακυβέρνησης – για τους λευκούς εποίκους. 

Σε αποικίες εγκατάστασης όπου υπήρχε λευκή  μειονότητα, όπως στην Αλγερία, την Κένυα ή τη Ροδεσία, αναπόφευκτα δημιουργήθηκε μια πιο σύνθετη κατάσταση για την πλειονότητα του πληθυσμού και στις περισσότερες περιπτώσεις χρειάστηκε να αντιμετωπιστούν με χρήση βίας, για παράδειγμα από τις οργανώσεις FLN, SWAPO ή ZANU.

 Αλλού, σε μη λευκές αποικίες εκμετάλλευσης, σε γενικές γραμμές όσο πιο ανεπτυγμένη ήταν η οικονομία και η εκπαίδευση, συχνά συνοδευόμενη από κινήματα Μεταρρύθμισης, όπως στην Ινδία, τόσο πιο πιθανό ήταν η πολιτική αναταραχή που προκαλούνταν από την αστική τάξη να αποτελούσε μια αποτελεσματική μορφή Εκστρατείας για ανεξαρτησία.

 Παραδείγματα θα ήταν η Ινδία/Πακιστάν, η Κευλάνη (Σρι Λάνκα) και η Γκάνα, οι οποίες διέθεταν ένα ανεπτυγμένο εκπαιδευτικό σύστημα, οικονομία και ουσιαστική συνδικαλιστική υποδομή, καθώς και να κοινωνικό σύστημα άκαμπτο από την ιεραρχία της κάστας ή της τάξης. Στις χώρες αυτές, μια ντόπια ελίτ ήταν ήδη έτοιμη να αναλάβει τα ηνία της εξουσίας. Στην  αποικιώ «υπανάπτυκτων», οι ποίες ήταν εξαρτημένες από την εκάστοτε αποικιοκρατική δύναμη, τα πράγ ατα συνήθως δεν ήταν και τόσο ξεκάθαρα και η τοπική αντίσταση έπρεπε να και πιο μαχητική. Εκτός από τις λευκές αποικίες εγκατάστασης, οι αποικιο ατικές δυνάμεις ήταν αυτές που εγκλωβίστηκαν στην ιδεολογία της «αφο ίωσης», όπως οι Γάλλοι ή οι Πορτογάλοι, οι οποίοι απάντησαν με τη μεγα- τερη βιαιότητα στα αντιαποικιακά κινήματα.