για τον ''Διπλό δεσμό'' που παραγει η Κριση

Πέτρος  Θεοδωρίδης

μιλάμε συχνά για την Κριση και ισως ξεχναμε πως αυτή συνέπεσε με την ρευστή νεωτερικοτητα που περιγραφει ο Μπαουμαν : Οχι πια με ενα μοντελο καπιταλισμου που στηριζοταν στην Βιομηχανία ,στις σχετικά κλειστες ομαδωσεις, στα συνδικάτα και στην εστω Πυρηνική οικογενεια αλλά σε ενα Μεταβιομηχανικο μοντελο οπου η Υποπολιτική καθοριζει περισσοτερα απο την πολιτική, η οικογενεια δεν υφισταται πλεον ως προστατευτική δομη, οπου το Ιντερνετ καταβροχθιζει τον εντυπο λογο και οπου οι σχεσεις - ακομα και οι πιο στενες -γινονται ρευστες οπως καιη αγαπη. Σε ενα τετοιο περιβαλλον η Κριση συναντιεται με τις παλιες νεωτερικές δομές με αποτελεσμα να παραγονται διαρκώς μικρες κρισεις σε πολιτικά και κοινωνικά υποσυστηματα: Το κρατος να κινειται σε κινουμενη αμμμο - κατι που αυξανει στην περιπτωση της Ε.Ε γιατι εχουμε συνασπισμό κρατων που το καθενα εχει λόγο στο ..αλλο και ολα μαζί σε ..ολα , τα κομματα μετασχηματιζονται Διαρκώς :- καθε μερα κυριολεκτικά - αναδυονται νεα και καταβυθιζονται παλιοτερα . Η Κριση δεν συναντηθηκε με ενα μοντελο παραγωγικου βιομηχανικου ανθρωπου οπου ατομο σημαινε . ανδρας αρχηγος μιας πυρηνικής οικογενειας αλλά με ενα μοντελο Εξατομικευμένου καταναλωτικου ατομου με πολλάπλά εγω συναρτημένα με τα πολλά καταναλωτικά περιβαλλοντα . Ο Υπερκαταναλωτισμος(και ο συνακολουθος δανεισμος ) που μεχρι τωρα υπακουε σε μια περιπου -αλά Καντ - Κατηγορική προσταγή ΑΠΟΛΑΥΣΕ - Διακοπηκε Αιφνης απο την Κριση -η οποια επισης συνδεθηκε με αλλη Εντολή : Αποταμιευε και ..Μη καταναλώνεις . Σημερα οι δυο αυτές αντιφατικές εντολές διδονται ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ με συνεπεια τον 'Διπλο Δεσμο'' και την παραλυση συν ενα αισθημα τραυματικής ματαιωσης......
........ Σ'αυτην την κρίση- η οποία  μετατρέπει την ανοιχτη κοινωνια που φανταστηκε ο Κ Ποππερ ,σε ανοιχτη πληγη,οι εθνικισμοί, λαικισμοι και φονταμενταλισμοι διαδεχονται ο ενας τον αλλον με εκπληκτική  ταχυτητα ως εναλασσομενες  επιδημιες:ειναι ομως εξατομικευμένοι εθνικισμοί, λαικισμοι και φονταμενταλισμοι   , σημαδεμένοι απο την μετακαταναλωτική  κοινωνια , εθνικισμοι  που δεν νοσταλγουν τοσο  την  αρχική '''χαμενη'' παραδεισιακή ''οργανική' κοινοτητα ,οπως οι εθνικισμοι της πρωτης νεωτερικοτητας  αλλά την μεχρι προτινος  ευημερια ,  εθνικισμοι  κλπ  της ''χαμενης απολαυσης ''. Αυτή την νοσταλγια μεταμφιεζουν συχνα - απωθωντας την σε ..Αυτοτιμωρητική διαθεση-μεσω του Ψυχολογικου μηχανισμου της ''Ταυτισης με τον  Επιτιθεμενο ''