Radical Desire: Λιγότερο Ζολά, περισσότερο Μαρξ

Radical Desire: Λιγότερο Ζολά, περισσότερο Μαρξ

Διάβασα πρόσφατα μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα που διεξήχθη στο εξαιρετικό I Cite σχετικά με την χρησιμότητα ή όχι των σχολίων που γίνονται στα blog. Το πόρισμά μου με βάση τα όσα είδα: Ναι, συχνά η ανάγκη να αντιμετωπίσεις προληπτικά την κάθε εφικτή αντίδραση οδηγεί στη διάλυση της όποιας αρχικής ισχύος του επιχειρήματος. Με απλά λόγια, το να βάζεις πολύ νερό στο κρασί σου απλά σου προσφέρει κάτι που στο τέλος δεν θέλεις ο ίδιος να πιεις. Πρόκειται για φαινόμενο που δεν περιορίζεται στα blog αλλά αφορά κάθε είδους δημόσιο λόγο. Κάπου πρέπει να τραβάς τη γραμμή· το ζητούμενο για την κριτική σκέψη είναι η απόφαση για το πού και όχι για το αν. Από την άλλη, προέκυψαν επίσης αναφορές στην τάση κάποιων bloggers να προχωρούν οι ίδιοι προς το άλλο άκρο, αυτό της αυθαιρεσίας απέναντι σε οποιαδήποτε κριτική ερώτηση: "δεν απαντώ γιατί δεν καταδέχομαι να κάτσω να εξηγήσω αυτά που για μένα είναι αυτονόητα σε άσχετους." Και εδώ βέβαια υπάρχει πρόβλημα, το οποίο όμως, καλώς ή κακώς, επιλύεται με το νόμο της αγοράς: ο δυσαρεστημένος αναγνώστης απλά σταματά να επισκέπτεται και να διαβάζει το blog. Το αν κερδίζει ή χάνει ο συγγραφέας, ο αναγνώστης, ή και οι δύο είναι συστημικά αδιάφορο.






Αυτό που με προβληματίζει περισσότερο είναι το φαινόμενο που βλέπω σε αρκετά ελληνόφωνα blog. Η δομή της συζήτησης είναι η ακόλουθη: σχόλια που συμφωνούν με το κείμενο· σχόλια που συμφωνούν και επαυξάνουν για τις θέσεις του κειμένου· σχόλια που επαυξάνοντας γενικεύουν και σε πράγματα που δεν λέει το κείμενο· σχόλια που θεωρούν ότι το κείμενο δεν είναι αρκετά σκληρό· σχόλια που αντιδρώντας στα προηγούμενα σχόλια αντιδρούν και στο κείμενο· πρώτη εμφάνιση χαρακτηρισμών του συγγραφέα του κειμένου· ανταπόδωση χαρακτηρισμών στον σχολιαστή. Με λίγα λόγια, μια σταδιακή αποσάθρωση της συζήτησης σε κουβέντα καφενείου.